Czy stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną?

Czy stwardnienie rozsiane jest chorobą autoimmunologiczną?

Is Multiple Sclerosis an Autoimmune Disease?

BharathWootla,1 Makoto Eriguchi,1, 2, 3 andMoses Rodriguez1, 4

1Departments of Neurology, Mayo Clinic, 200 First Street SW, Rochester, MN 55905, USA

2Division of Neurology, Saga University Faculty of Medicine, Saga 849-8501, Japan

3Department of Internal Medicine and Advanced Comprehensive Functional Recovery Center, Saga University Faculty of Medicine,

Saga 849-8501, Japan

4Departments of Immunology, Mayo Clinic, 200 First Street SW, Rochester, MN 55905, USA

Correspondence should be addressed to Moses Rodriguez, rodriguez.moses@mayo.edu

Received 30 January 2012; Revised 5 March 2012; Accepted 15 March 2012

Academic Editor: Hiroshi Ikegami

Stwardnienie rozsiane (SM) jest zapalną, demielinizacyjną chorobą centralnego układu nerwowego (CUN) z różnorodną kliniczną prezentacją i heterogenetycznymi cechami histopatologicznymi. Zasadnicze nieprawidłowości immunologiczne w SM prowadzą do wielorakich neurologicznych i immunologicznych objawów. Istnieją mocne dowody, że SM jest, przynajmniej częściowo immuno-pośredniczącą chorobą. Istnieje mniej dowodów, że SM jest klasyczną chorobą autoimmunologiczną, przy czym wielu autorów stwierdza to w opisie choroby. Przedstawimy dowody, które zarówno wspierają, jak i obalają autoimmunologiczną hipotezę. Dodatkowo, zaprezentujemy alternatywną hipotezę bazującą na wirusowej infekcji, wyjaśniającą patogenezę SM.

1.     Wprowadzenie

Badania za pomocą obrazowania, serologii, patologii i genetyki, oraz odpowiedzi pacjentów na leczenie przeciwzapalne wykazują, że stwardnienie rozsiane (SM) jest pierwotnie zapalną chorobą demielinizacyjną centralnego układu nerwowego (CUN) z różnorodną kliniczną prezentacją i heterogenetycznymi cechami histopatologicznymi. Choroba osiąga szczyt występowania między 20 a 40 rokiem życia (tzw. YOMS) [1]; jakkolwiek, może również rozwijać się u dzieci i dodatkowo zgłaszano przypadki u osób po 60 roku życia (tzw. LOMS). SM dotyka kobiet w przybliżeniu dwa razy częściej jak mężczyzn [2-5]. SM skutkuje w nadmiarze neurologicznych objawów i jest przyczyną prowadzącą do nietraumatologicznej niepełnosprawności wśród młodych dorosłych i wywiera wielki wpływ socjoekonomiczny w krajach rozwijających się [6]. Bazując na badaniach epidemiologicznych, w przybliżeniu 400,000 ludzi mają SM w US, z 200 nowymi dodatkowymi przypadkami każdego tygodnia. Patogeneza SM pozostaje nieuchwytna i nie istnieje określona przyczyna i efektywne leczenie. Zatem, SM może zostać zaklasyfikowana jako epizodyczna choroba demielinizacyjna CUN. Patofizjologia choroby jest złożona i dotyczy podatności genetycznej, czynników środowiskowych, i rozwoju pośredniczącej odpowiedzi immunologicznej prowadzącej do ogniskowych uszkodzeń mieliny, utraty aksonów, i ogniskowych nacieków zapalnych.

Patofizjologia SM nadal jest obarczona zamieszaniem jako batalia badaczy nad klasyfikacją choroby jako, bądź patologiczną, bądź kliniczną. Badacze i klinicyści, którzy pracują nad SM zgadzają się, że system odpornościowy pełni krytyczną rolę w rozwoju zmian, szczególnie podczas wczesnej ostrej fazy choroby odznaczającej się nawrotami. Nawroty są fundamentalnym objawem odpowiedzi zapalnej występującej głównie w istocie białej CUN, ale również wewnątrz obszarów mielinowych istoty szarej. To powoduje ogniskową demielinizację ze względnym oszczędzeniem aksonów. Najlepsze dowody na indukowanie nawrotów przez zapalenie pochodzą z obrazów MRI, które wykazują powiązanie nawrotów z gadolinowym wzmocnieniem, które jest przerwaniem bariery krew-mózg (BBB). Główną patologiczną cechą SM jest płytka demielinizacyjna, która swoiście histologicznie i immunologicznie odznacza się w zależności od aktywności choroby [9-12]. Histologicznie, płytka SM charakteryzuje się przez znaczną przewagę limfocytów T CD8+ i względny brak limfocytów T CD4+ (stosunek od 100:1 do 50:1). W dodatku, istnieje morze makrofagów, które mogą mieć pierwotną rolę w pochłanianiu resztek mieliny. Czy oni są również pierwotnym efektorem w procesie chorobowym jest nieznane. Inną ważną immunopatologiczną cechą jest ciągła synteza immunoglobulin (oligoklonalne IgG) w płynie mózgowo-rdzeniowym (PMR). Dowody wiążące przeciwciała z SM pochodzą z badań takich jak Kabat’a et al., którzy opisali wzrost poziomu immunoglobulin (Ig) w PMR [13]. PMR IgG i krążki oligoklonalne pozostają najbardziej proroczym immunologicznym testem w diagnostyce SM. Wszystkie podtypy immunoglobulin są zamieszane w SM. Zasadnicze immunologiczne nieprawidłowości prowadzą do wystąpienia niejednakowych autoimmunologicznych objawów.

Refluks, rewolucja, i rola zapomnianych badań w paradygmatach medycznych.

Refluks, rewolucja, i rola zapomnianych badań w paradygmatach medycznych.

Edward S. Weiss (Meds 2012)

Faculty reviewer: Dr. Paul Potter, Department of History of Medicine, UWO

Wprowadzenie

Konwencjonalne spojrzenie na naukę, jako trudno postępujący, metodyczny proces, wolny od zakorzenionych interesów i postępowanie wyłącznie w oparciu o obserwowalne fakty, przenika powszechne myślenie. Naukowcy często wydają się osobami dociekającymi prawdy, ubranymi na biało, używając poprostu potęgi rozumu do złączenia niezliczonych części jakkolwiek wielkiej łamigłówki, uchwytując jej indywidualne wyobrażenie. W prawdzie, myśl, nauka często rozwijają się nie tylko przez ewolucję, ale również przez rewolucję. W swojej przełomowej pracy o społeczności naukowej, „The Structure of Scientific Revolutions” („Struktura rewolucji naukowych”) [1], Thomas Kuhn przedstawił pojęcie paradygmatu tłumaczony jako główny mechanizm naukowych zmian, i chociaż termin został spopularyzowany – prawie utracił swoje oryginalne znaczenie – ciągle zachowuje wyłącznie zastosowanie w analizie bieżących wydarzeń w naukowym i biomedycznym zakresie.

Kuhn zakładał, że badania w poszczególnych naukach lub problemach medycznych odbywają się wewnątrz kontekstu programu badawczego, nadrzędnej struktury, która dyktuje ramy ogólnego problemu, jak również naturę swoistych wyników wymaganych do rozwiązania (tego problemu). Być może najlepiej przyrównać to do częściowo rozwiązanych puzzli jigsaw, w których wielkości puzzli są jasne, i kształty zagubionych części są dostrzegalne – trzeba tylko znaleźć zagubione kawałki, które pasują do poszczególnych miejsc, aby zakończyć puzzle i skonstruować zgodny obraz. Jakkolwiek, czasami pozostaje jedno z kawałków układanki, które wydaje się nigdzie nie pasować, i puste miejsca, dla których odpowiednio ukształtowane kawałki nie mogą zostać znalezione. W takim razie, zostaje postawić pytanie czy próba ułożenia puzzli jest, w rzeczy samej, poprawna, czy, jeśli być może puzzle przedstawiają coś zupełnie odmiennego, może należy przebudować puzzle od podstaw.

Tak dzieje się również w przypadku nauki: dane, które stanowią wyzwanie dla dominującej struktury nagromadzają się, zaś ważne pytania badawcze pozostają bez odpowiedzi przy aktualnie trwającym programie badawczym. Nowa teoria sprawia, że nie tylko odpowiada poprzednio ustalonym wynikom, ale również sprzecznym danym, które sprawiały kłopot dominującemu paradygmatowi, i podczas gdy nowe podejście może nie odpowiadać na wszystkie pozostałe pytania, to zapewnia kierunek dla dalszych badań. Jakkolwiek, jak pokrótce przedstawimy, istnieje często znaczna opozycja by wprowadzić nowy paradygmat. Kariera i bogactwo często stawia wyżej powszechnie uznany paradygmat, i mimo że badacze może posiadają najlepsze intencje, słowa Maxa Planck’a równie często niosą prawdę: Nowa prawda naukowa nie odniesie sukcesu przez przekonanie jej oponentów i nie sprawi, że ujrzą światełko w tunelu, ale raczej dlatego, że jej oponenci ewentualnie umierają, a nowa generacja rośnie, oswajając się z nią.